मेड येता घरा तोची दिवाळी दसरा !!!

मेड येता घरा तोची दिवाळी दसरा !!!

बंगलोरहुन सिंगापूरला आले खरी पण इथल्या आयुष्याशी जुळवुन घेतांना मला सतत एकाच व्यक्तीची आठवण यायची आणि ती म्हणजे मंजू माझी बंगलोरमधली कामवाली बाई ।

दिवसभर काम काम , सुरुवातीला वैताग यायचा पण मग हळुहळू सवय झाली। वेळेत सगळी काम संपायला लागलीत। तरीही दिवस संपल्यावर परदेशात राहत असल्याचा सॉलिड पश्चाताप व्हायचा। देशातल्या लोकांना मात्र वाटत की इथे मी सगल्या मशिनचे बटन फिरवते आणि मग झुल्यावर जाउन बसते ;) असो...

तर या कठिन आयुष्याशी जुळवुन घेताच होते की आमच्या घरी एक नन्ही परी उर्फ नन्ही शैतान आली । तिने माझे वेळापत्रक सगळ उलट सुलट करून टाकले । एकही काम पूर्ण होण्याच्या आत बाईसाहेबांची झोप पूर्ण आणि मग आईसाहेबांना पुन्हा एकदा छळायला तैयार !!!

मला सुपरवुमनाचा खिताब मिळाला असताच खरे तर पण मी नेमकी या कामानी आजारी पडले। पतिदेवानी लगेचच माझा विरोध पत्करून मेड शोधायाला सुरुवात केली। अनेक एजन्सीजला फोन करून आपल्या गरजा सांगायच्यात। मग एजन्सीज आपल्याला मेडची माहिती पाठवणार त्यातून आपण एक दोन निवडायच्यात। मग त्यांचाटेलीफोनिक इन्टर्व्ह्यु घ्यायचा। शिवाय मेड ठेवायची असेल तर एक परीक्षाही द्यावी लागते। ती पास झाल्यानंतर गव्हरमेन्टला कळवायचे. अशा चक्रातुन फायनली आम्ही एक कामवाली निवडली।

तर अशा प्रकारे डोमाचे आमच्या घरी आगमन झाले। उत्तर भारतीय असली तरी सुरुवातीला तिच्याशी आम्ही हिन्दी बोलल्यानंतर असा काही चेहरा करायची की क्षणभर मलाच कळायचे नाही की मी कुठल्या भाषेतून बोलतेय ।

काम शिकवणे म्हणजे तर माझीच एक परीक्षा होती। माझ्या मुलांनी माझ्या सहनशक्तीची परीक्षा घेउन ठेवलीय म्हणुन बरे , नाहीतर डोमा मातेला मी साष्टांग नमस्कार केला असता ।

"चपाती --- वो क्या होता है, मुझे पता नही " हे ऐकून तर मी गारच पडले होते। पण आता पंधरा दिवसाच्या ट्रेनिंग नंतर डोमा सुरेख चपात्या बनवते। स्वच्छतेच्या बाबतीत मात्र अजुन बराच मोठा पल्ला गाठायचा आहे, हे नक्की।
सध्या तरी ती मी काम सांगते तेवढाच करू शकते। बघुया पुढे काय होते।